کاشکی آخر این سوز، بهاری باشد.

این هفته هم طبق نظرسنجی کلاس، قرار شد که نریم سر کلاسا و فقط ۶ نفر گفتن که میرن. جدا از بحث اعتصاب، دانشگاه اصلا امن نیست و حراست هم چیزیو تضمین نمیکنه. امسال سومین سالی بود که شروع پاییز و توی خونه و مجازی گذروندم..ماجراهای خیلی بدی شنیدم که واقعیتن و باورشون برام خیلی سخته. فقط میتونم بگم خدا خودش رحم کنه و بخیر بگذرونه.

اصلا نمیدونم تهش چی میشه، اصلا تهش کِی میشه؟میشه اصلا؟ ولی امیدوارم بالاخره که غبار غم و غصه کنده بشه از این سرزمین و جهان به ما هم روی خوش نشون بده.

من هیچوقت ۲۳ سالگیمو اینطوری تصور نمیکردم:)))

 

+اینجا مثل بچه‌م میمونه، قشنگه، بوی خوب میده، پر از حسه.

 

چهارشنبه‌ی یکی مونده به آخر قرن ۱۳

روزای آخر سال همیشه برام قشنگ بود، حتی دوسال پیش وقتی که تو وایتکس و الکل و ماسک غرق شده بودیم؛( چقدر روزای مسخره و سختی بود، خداروشکر که تموم شد تقریبا). اصلا میدونی اینکه هوا سرده و ولی آفتاب میخوره تو چشمت خیلی خوبه. انرژی‌بخشه، کلا آفتاب و دوست دارم. هوای سرد هم دوست دارم.

یه سر اومدم بیان، یه کم ستاره های روشن بیشتر بود نسبت به قبل گفتم منم یه چیزی بنویسم. خیلی حرفا دارم واسه گفتن که به هیچکس نمیتونم بگم و فقط باید نوشته بشن. ولی متاسفانه کم می نویسم، کمال گرایی باعث می‌شه فکر کنم موقع نوشتن در حق کلمات و اصول نگارش فارسی اجحاف میکنم و نوشتن الکی پلکی درست نیست. 

باورم نمیشه ۲۲ سالمه و هنوز تو یک سری احساسات و افکار سردرگمم، میدونم این سردرگمی همیشه هست و جزوی از زندگیه ولی خب دلم میخواد محکم‌تر باشم. سعی دارم یه کم قوی‌تر و شجاع‌تر زندگی کنم

+بیشتر ریسک کنم، به ریسک کردن و قوی جلو رفتن بیشتر از هر چیزی احتیاج دارم. واقعا دلم نمیخواد حسرت یه سری کارا بمونه تو دلم.. حتی اگه اشتباه باشه.

+و نکته‌ی آخر اینکه دارم سعی میکنم اینقدر به بقیه توجه نکنم و بیشتر هوای خودم و داشته باشم، بقیه یادشون میره و من میمونم و وقتی که واسه دیگران صرف کردم.

+صلح طلبی و رسیدن به داد بقیه همیشه جواب نمیده، ینی میده ولی شاید حس  اینکه آدم رو خودش تمرکز کنه و به خواسته‌ش بره بهتر باشه. میدونی؟ 

فکر میکنم کلی حس هست تو دنیا که من هنوز تجربشون نکردم، دلم میخواد تجربشون کنم.

 

 

همین

 

دغدغه‌ی جوانی

دقیقا از همون جایی که میبینی برنامه های زندگیت و تایم کاری و استراحتت با خانوادت نمیخونه متوجه میشی احتیاج به استقلال مکانی داری...

من واقعا تمام تایمم تا دوم دی پره و اصلا وقت خالی ندارم، از طرفی بابام هم  میخواد شب یلدارو کنار مامان بزرگ بابابزرگ باشه که یه شهر دیگن و خستگی راه کلی از تایمم رو میگیره، چند روزیم هست دپرسه و میدونم دلش تنگه و میخواد پدر و مادرش تنها نباشن،الان بگم من شرایطم مناسب نیست میخوره تو ذوقش.. حالا مگه من میتونم بگم شما برید من نمیام،مگه قبول میکنن://واقعا شب یلدا برام مهم نیست، و هیچ فرقی با شبای دیگه نداره..

تهش من مجبورم بر خلاف میلم عمل کنم

 

چرا اینقدر زود پاییز ۱۴۰۰ تموم شد؟

الان که دلم هوای وبلاگ نویسی کرد،  ۸ دقیقه‌ی دیگر کلاس آنلاین بیوفیزیک دارم، خلاصه که این فیزیک دست از سر ما بر نمی‌دارد.

اییییی...آقا اصلا انگار به من نیومده ادبی بنویسم، همین دو خط بالایی هم که نوشتم شاهکار کردم، اصن روم نمیشه جلوتون لفظ قلم بیام..آخه مگه آدم با دوستاشم ادبی حرف میزنه؟ هی میام پستاتونو میخونم میبینم چقدر خوشگل بعضیاتون هم ادبی مینویسید هم حرفتونو میزنید وسوسه میشم.

خب داشتم میگفتم، الان دیگه سه دقیقه‌ی دیگه کلاسم شروع میشه ولی خیالی نیست. من که هیچی نمیفهمم سر کلاسش...صرفا واسه عرض ادب میرم تو کلاسش چون حضور هم براش مهم نیست.(یکی از وظایف دیگه‌م هم میوت کردن میکروفن بچه‌هاییه که اشتباهی میکروفنشونو باز کردن)

اومدم بگم این روزا خیلی فکرم درگیره، اصلا حیروون و ویلون و سرگردونم، توی مغزم یه بلواییه که نگو، تگرامم و واتساپم و گالری گوشیم اینقدر شلوغ پلوغه که نگوو...احساس ضعف و کم بودن میکنم، احساس میکنم دانشجویی خوبی نیستم، بچه‌ی خوبی نیستم، خواهر خوبی نیستم، فرد مفیدی نیستم، مثل بقیه نیستم، نمیتونم لذت ببرم از زندگی، فازم فرق میکنه..همش باید به خودم یادآوری کنم که ممکنه فردا نباشیا..این بده خیلی بده

میدونم همش به خاطر اعتماد به نفس پایین و کمالگرایی مفرطه، تازه میدونم اورثینکینگ و اضطراب هم دارم:/

چقدر اختلال دارم

تازه حسای متناقض هم زیاد دارم،

و به احساساتم به تفکراتم به تصمیماتم به همه چی شک دارم

بعضی وقتا سرشار امید و فول انرژیم بعضی وقتا فقط دلم میخواد بخوابم که روز تموم شه..ینی احساسات و حال درونیم اصلا ثبات نداره.

نکته‌ی مثبتش اینجاست که نسبت به دوره‌های قبلی زندگیم  هدفمند ترم حداقل میدونم باید چیکار کنم، میدونم چی میخوام..قبلا دنبال این بودم که در حالت کلی چی بهتره و جامعه چیو بهتر میدونه ولی الان دنبال خودمم، که چی حال خودم و خوب میکنه و با چی بیشتر حال میکنم...واقعا نمیدونم دارم اشتباه میکنم یا نه و آیا بعدا پشیمون میشم از تصمیماتی که الان میگیرم یا نه، ولی خیالم راحته که الان با متعادل سازی عقل و قلب تو انتخاب راه درست دارم میرم جلو..

+از ته قلبم میخوام خدا آدمای خوب سر راهتون قرار بده، نه آدمای بد ذات نامرد، امیدوارم شانس بیارید تو زندگیتون و حکمت خدا با خواسته های قلبیتون هماهنگ باشه...امیدوارم هیچوقت حسرت نخورید:(

نمیدونم امید هست که وضع جامعه و کشور درست بشه یا نه، خیلی دلم میخواد این اتفاق بیوفته و من در آینده پشیمون نشم از اینکه چرا بیشتر به مهاجرت فکر نکردم...

فکر میکنم زندگی داره رفته رفته سخت‌تر میشه، کره‌ی زمین داره تنگ تر میشه و دیگه کم کم داریم به آخر الزمان نزدیک میشیم. خدا حتما واسه مایی که تو این دوره زندگی کردیم تسهیلات ویژه در نظر میگیره دیگه، مگه نه؟

آموزش مجازی

بعضی از استادا تو آموزش مجازی انگار میخوان انتقام خون اجدادشونو از دانشجو بگیرن، وقتی صداتو وصل میکنی حرف بزنی تو کلاس آنلاین، اولش نمیگی "سلام "میگن طرف بی ادبه،احترام نمیذاره، فلانه

میگی" سلام"، استاده میگه وقتی میگی سلام یعنی تا الان توی کلاس نبودی و الان اومدی:/

این فقط گوشه‌ای از درگیری تو آموزش مجازی با استادا بود، بعضیاشون جوری رفتار میکنن انگار تقصیر ماست که مجازی شده.

کلا معضله! هم واسه دانشجو هم استاد. با این وجود دلم نمیخواد این ترم حضوری بشه، از ترم بعد ایشالا.

تازه بعد از دو سال قلقلش دستم اومده و عادت کردم به شرایط مجازی):)

 

می رسد صبح ؟

وقتی وارد پنل وبلاگم میشم و با ستاره ها و پستای جدید مواجه میشم انگار وارد روستایی شدم که پر از خاطرست برام و بودن توش ذهنمو آروم میکنه، دیدید میرید روستا از هیاهوی شهر دور میشید؟بیان حکمو داره برام تو فضای مجازی..
ولی تعداد آدمای ساکن روستا خیلی کم شده و خوش حال میشم چند تا چراغ ازش میبینم.بعضیام مثل خودم هر چند وقت یه بار به خونه ی روستاییشون سر میزنن...امشب در حالی اومدم خونه ی روستاییم، که طی روز بالای ده تا استکان دمنوش پونه و نعنا و بابونه و کاکوتی نوش کردم و به صورت ممتد ماسک زده و دستمال به دست بودم.نمیدونم سرما خوردگیه یا اون ویروس وامونده ی بی‌صاحاب:/
هرچیه در حال زمین زدنشم و از روز اول خیلی بهترم چش نخورم ایشالا
والا اگه ذره ای نالان و نگران بوده باشم واسه خاطر خودم نبوده همش به خاطر سرایت نکردن به نویان(خواهرزادم)و بقیه اهالی خونه بوده..
گفتم بهتون خاله شدم؟
یه حس خیلی باحالیه، وقتی تو چشمام نگاه میکنه راحت بهش میگم الهی بمیرم واسه بادوم چشمات
، الهی تیکه تیکه بشم واسه اون دستای سوسیسیت ...اره خلاصه به آدم بزرگا نمیتونم اینقدر راحت ابراز علاقه کنم.. اینکه آدم قبل مامان شدن خاله بشه خیلی قشنگ تره:)

+دو روزه رو مود یه دل گرفتگی خاصیم، انگار همش جمعست:(

++میدونم عنوان بی ربط بود.

مینویسم تا...بعدا بخوانم:)

شیرین ترین قسمت نوشتن تو وبلاگ، خوندن پستای قبلیه :)) 

در درجه ی بعدی یهو ۶ ۷ تا نظر جدیده، بعدشم احتمالا پاسخ جدیده:)

میم مثل مادر

اگه با شخصیت همین الانم و مغز همین قدریم بخوام مادر بشم..که حتی اسمش هم سنگینه برام:/ 

اولین چیزی که میاد تو ذهنم اینه که از اون مامانای نگران میشم، نگران اینکه بچه م چجوری بزرگ بشه، غذای سالم بخوره،شبا زود بخوابه، لباس مناسب بپوشه، از چه اصول تربیتی ای استفاده کنم، با کی میگرده با کی حرف میزنه، نگران اینکه یوقت لوسش نکنم، نگران اینکه قاطعیت و لطافتم براش به حد کافی باشه..بیش از حد براش فداکاری نکنم یا اینکه به اندازه ی کافی محبت کلامی و عملیمو بهش برسونم..

نگران اینکه یه وقت نفهمه چقدر براش دغدغه دارم و نگرانشم:))

سعی میکنم اگه پسر بود پا به پاش کشتی بگیرم و ماشین بازی کنم،اگر هم دختر باهاش عروسک بازی و خاله بازی کنم، تو همین بازیا بچه ها خیلی چیزارو یاد میگیرن:)

+از وقتی که خواهرم باردار شده فهمیدم چقدر موهبت بزرگیه مادر شدن، باید ۹ ماه از کسی که توی وجودته مراقبت کنی، حواست به کارات و حرفات باشه، حواست غذایی که میخوری باشه چون همش روی اون‌ موجود که هنوز ظاهرشو ندیدی ولی توی لحظه به لحظه ی زندگیت حسش میکنی تاثیر میذاره، حتی موقع خواب هم اولویت با اونه و باید جوری بخوابی که اذیت نشه

البته مادر شدن فقط به دنیا اوردن بچه نیست، این فقط یه قسمتشه:)

 

چجوری زمستونو سر میکنم؟

هر روز تصمیم میگیرم که شب زود بخوابم و صبح زود پاشم،ولی به ندرت پیش میاد قبل از ۲ بخوابم،به هر حال صبح ساعت ۹ ۱۰ از خواب بیدار میشم،اگه کلاس آنلاین نداشته باشم موهای برق گرفتمو با شونه ی چوبی شونه میکنم، دونه های ریخته رو می شمارم از اینکه تعدادش زیر ده تا شده خوشحال میشم ولی خب بازم وقتی به فرق سرم نگاه میکنم ، غصه ی کم پشتیشو میخورم..
هر چند دقیقه یه بار با الفاظی مثل: الوووو ....نخوابیییی....بیداریییی....پسررررر....امیررررر...می شنوییی..
شوک وارد می کنم به داداشم که چرت نزنه وسط کلاس آنلاینش.
قمیشی گوش میکنم صبحونه میخورم، گاهی وقتا هم پادکست گوش میکنم به ویژه پادکستای مشتبی شکوری خوبم.
اگه خییلی حالم خوب باشه، لباس مجلسی دامن دار میپوشم حرکات موزون پیاده میکنم..روزای فرد یه ساعت میرم باشگاه، تنوع خیلی خوبیه، کلا هم ۵ ۶ نفریم..
اممم...بعد اینکه، به آینده زیاد فکر میکنم خیلی زیاد و اعصابم خرد میشه واقعا، هی تو اینستا رشته های مد نظرم واسه ارشد و سرچ میکنم،هی تصمیمم عوض میشه:/  اینکه واسه آینده ی تحصیلی و کاریم برنامه ندارم ذهنمو خیلی آشفته میکنه ولی تصمیم گرفتم زیاد بهش فکر نکنم و هی نزنم تو سر و کله ی خودم  و صبر کنم..
حس میکنم از اینستاگرام استفاده ی مفید میکنم، دوستامو که دم به دم دقیقه استوری میذارن و میوت کردم، آدمایی که جلب توجه میکنن هم آنفالو کردم، بیشتر پیجایی که مرتبط با رشتم هستن و یا آشپزی و بافتنی و مدل لباس فالو کردم، خودمم فعالیتی ندارم:)
یه قسمت بزرگی از روزمو تو فضای مجازی سیر میکنم،
راستی کتاب هم میخونم، سریال قورباغه هم میبینم ولی دیگه تصمیم گرفتم نبینم چون قسمت هفتش مسخره بود و اصلا جذاب نبود، مثل کتاب ملت عشق که چند صفحه ی آخرش و نخوندم و به این نتیجه رسیدم که هر چیزی که مردم ازش زیاد تعریف میکنن بهترین نیست..
روزی ۶ تا لغت از کتاب ۵۰۴ هم میخونم و مرور میکنم...و...
حال و حوصله داشته باشم دست به ملاقه میشم و آشپزی میکنم ولی فقط غذاهای جدید درست میکنم.‌حوصله غذاها و شیرینیای قدیمی رو همه بلدن و ندارم.
دیگه دیگه چی میخواستم بگم بهتون؟؟آهان..خیلی وقتا میام و میخونمتون ولی واکنش نشون نمیدم،حقیقتا سرعت پایین بیان و پنل حوصلمو سر میبره، ولییی خییلی خوشحالم که این محیط آروم و راحت و سالم و دارم تو زندگیم:)
فقط خواستم بنویسم و از شرایط حالم بگم، خیلی مراقب خودتون باشید، ماسک بزنید حتما، اگه تونستید دو تا بزنید.


 

آیا زندگی فقط دلاره؟

یه مدتی بود که از فکر کار کردن و مستقل شدن اومده بودم بیرون و به این نتیجه رسیده بودم که هر وقت درسم تموم شد بهش فکر کنمو فعلا سر این ماجرا جوش نزنم..
تا دیروز که داشتم استوریای اینستاگرام یه پیجیو چک میکردم تو اون قسمت اسک می اِ کوئسشن،پرسیده بودن شلغتون چیه و در آمدتون چقدره...بالاترین در آمد مال آنلاین شاپا و پیجای تبلیغاتی اینستاگرام بود و حتی درآمدای ۱۰۰ میلیونی داشتن..من باز دوباره رفتم تو فکر...فکر اینکه نکنه دیر بشه واسه شروع کار جدید و نکنه نتونم در آینده شغل درست و حسابی و درآمد کافی داشته باشم،نکنه بی خردی کنم و تلاش زیاد کنم و نتیجه ی کافی نگیرم و فکر کردن به این ماجراها ۷۰ درصد روزمو به خودش مشغول کرد....بعد دوباره تهش به این نتیجه رسیدم که من اصلا طمع پول ندارم،پولدار شدن و دوست دارم و خیلی از اهدافم با پول زیاد اوکی میشن ولی خب درآمد نامحدود تو اولویتم نیست،و کمال و تو پولدار شدن نمیبینم..حاضر نیستم به خاطر پول کاری بکنم که برخلاف تیپ شخصیتیمه...هیچوقت دلم نمیخواست قانع باشم ولی متاسفانه یه سری جاها هستم:/
وقتی یه سری دوستام و میبینم که تو سن کم هم کار دارن و هم درس میخونن، مغز بی ادبم سریع شروع میکنه به مقایسه کردن و غصه خوردن...بعد خودم و با اینکه دختر جان هرکسی زندگی خودشو داره و تو از درون و آینده خبر نداری خودم و قانع میکنم:))