اولین شنبه‌ی شهریور ۰۲

سلاام‌

نمیدونم کجای زندگیتون هستید، مشغول و کار و درسید یا زیر کولر دارید سریال میبینید، یا شایدم زیر پنجره، از خنکی هوا که پیشکش بارون دیشب بوده لذت می‌برید.  گاهی که میام وبلاگاتونو میخونم از سیر تغییر و تحولی که براتون بوجود اومده حس خوبی بهم دست میده، چون یه جورایی خودمو مثل آشناهای قدیمی میدونم؛ با اینکه شاید شما منو نشناسید.

ولی در مورد خودم حس میکنم روند زندگیم خیلی داره آروم و محتاطانه میره جلو. این احتیاط و دوست ندارم، احتمالا به خاطر ترسه، ترس اینکه نکنه اشتباه باشه، نکنه مسیر بعدی بهتر باشه و فلان و بهمان..که احتمالا ریشه‌ی همشون به کمال‌گرایی برمیگرده، شایدم ریشه‌ی تکاملی داره و یه جور تلاشه برای افزایش شانس بقا..

ولی خب از وقتی متوجه شدم گیر کار کجاست، سعی کردم بیشتر تجربه کنم و کمتر حساسیت به خرج بدم. بیشتر تصمیم بگیرم و به جای فکر کردن زیاد برم توی بطن کار. این برام خیلی خوب بود باعث شد خیلی تغییر کنم و تجربه کسب کنم.

 حالا که فارغ التحصیل شدم و برگشتم به شهر کوچیک خودمون و لش کردم روی تختم، دست و پاهام بسته شده واسه ماجراجویی و کشف آدم ها و مکان ها. ولی نمیمونم تو این شهر، زور دریا و بوی نم سبزی و چمن اونقدری زیاد نیست که نگهم داره اینجا. 

اواخر یه سری تصمیماتی گرفتم که امیدوارم پشیمون نشم ازشون:))

دوستام میگن بعضی موضوعاتی که تعریف میکنی پایانشو باز میذاری و خوب تموم نمیکنی، الان نمیدونم چطور تموم کنم. ولی سعی میکنم بازم بنویسم..شما هم گاهی بنویسید، خوبه.

 

خدا نگهدارتون