اگه با شخصیت همین الانم و مغز همین قدریم بخوام مادر بشم..که حتی اسمش هم سنگینه برام:/
اولین چیزی که میاد تو ذهنم اینه که از اون مامانای نگران میشم، نگران اینکه بچه م چجوری بزرگ بشه، غذای سالم بخوره،شبا زود بخوابه، لباس مناسب بپوشه، از چه اصول تربیتی ای استفاده کنم، با کی میگرده با کی حرف میزنه، نگران اینکه یوقت لوسش نکنم، نگران اینکه قاطعیت و لطافتم براش به حد کافی باشه..بیش از حد براش فداکاری نکنم یا اینکه به اندازه ی کافی محبت کلامی و عملیمو بهش برسونم..
نگران اینکه یه وقت نفهمه چقدر براش دغدغه دارم و نگرانشم:))
سعی میکنم اگه پسر بود پا به پاش کشتی بگیرم و ماشین بازی کنم،اگر هم دختر باهاش عروسک بازی و خاله بازی کنم، تو همین بازیا بچه ها خیلی چیزارو یاد میگیرن:)
+از وقتی که خواهرم باردار شده فهمیدم چقدر موهبت بزرگیه مادر شدن، باید ۹ ماه از کسی که توی وجودته مراقبت کنی، حواست به کارات و حرفات باشه، حواست غذایی که میخوری باشه چون همش روی اون موجود که هنوز ظاهرشو ندیدی ولی توی لحظه به لحظه ی زندگیت حسش میکنی تاثیر میذاره، حتی موقع خواب هم اولویت با اونه و باید جوری بخوابی که اذیت نشه
البته مادر شدن فقط به دنیا اوردن بچه نیست، این فقط یه قسمتشه:)
