ته تغاری

این روزا خیلی زیاد به آینده ش فکر میکنه، البته فکر نه !خیال پردازی !

هرچی بهش میگم زوده واسه تصمیم گیری واسه شغل آینده و فکر کردن بهش میگه نه از الان باید به فکرش باشم...از بحث خارج میشیم دو دقیقه بعد میپره میگه تکواندو یا فوتبال؟گلر بشم یا حمله؟

نمیشه هم بازیگر بشم هم قهرمان تکواندو هم مهندس؟

منم دلم نمیاد بزنم تو ذوقش در جواب رویا پردازیاش سر تکون میدم در حالی که شاید حتی ده درصد هم امیدی به تحقق حرفاش نداشته باشم،بهش نمیگم تا خودش این مسیر و بره و باور کنه، یا شایدم نقض کنه..!نمیدونم..اگه حوصله داشته باشم میرم بالای منبر و براش توضیح میدم که بهتره چطور باشه و همت کنه و عجله نکنه و هزار تا بکن و نکن دیگه، اونم با دقت به حرفام گوش میکنه ،ته قلبم ذوق میکنم که پسر شیطون خونمون دو دقیقه آروم گرفته و به حرفای آبجی دومی که ظاهرا خیلی قبولش نداره نسبت به اعضای دیگه ی خانواده گوش میکنه..

و حرصم میگیره از این همه کمال طلبی که همش به خاطر روش غلط تربیتیه-_-