وقتی عاجزی از اینکه با بعضی آدم ها راحت حرف بزنی،
نمیتوانی به حرف های مثلا با مزه اشان بخندی
وقتی هم نشینی طولانی مدت با آن ها حوصله ات را سر میبرد،
وقتی با لبخند های مصنوعی شنونده ی خوبی برایشان می شوی
می گویند چقدر ساکتی!چقدر معذبی!چقدر خجالتی هستی،گاها خشک و سرد هم خطاب میشوی،احتمالا در دلشان برچسب منزوی بودن هم میخوری
این ها "توی" وراج را موقع خشک شدن دهانت ندیده اند.
این ها کنترل کردن صدای خنده هایت را در خیابان وقتی با آدم های امین زندگی ات هستی ندیده اند
نمی شود جلویشان خودت باشی..
چون نمی توانی خودت باشی سکوت میکنی و این گاهی وقت ها بزرگ ترین رنج دنیاست.
گاهی هم می شود علاج پیش از وقوع
+خسته،خواب آلود،میان ترم نخوانده،وقتی امین های زندگیش ته کشیده و در دسترس نبودند دلش خواست بنویسد.
